Over het Vaticaan schreef journalist Charles Schwietert eens, dat die kerk het grootste bedrijf ter wereld is met een spirituele CEO. Een sterk merk bovendien: de priester, herkenbaar is aan zijn collaar, een haantje als teken van hoop op het dak, het kruis als een gigantisch sterk symbool met letterlijk levensgrote impact. Die corporate branding is een succesformule gebleken om als christelijke kerk eeuwen te overleven en het geloof aan nieuwe generaties door te geven.
Dat een sterk merk effect heeft, is aantoonbaar. Apple, KLM of Starbucks zijn succesvol omdat ze hun kernwaarden uitstekend zichtbaar maken, in woord en beeld. Deze bedrijven gebruiken social media dan ook van nature om klantentrouw, zichtbaarheid en geloof in hun producten of diensten te verstevigen. En ze zijn daarin zeer succesvol.
In een gemiddelde kerk zie ik echter te vaak met liefde gemaakte stoffige kerkblaadjes, jaren ’90 websites of goedkope knutsellogo’s in een catecheseblaadje. Facebook en Twitter worden mondjesmaat als krachtig instrument gezien voor gemeenschapsopbouw, verkondiging en het maken van verbindingen en vriendschappen.
Dat moet toch beter kunnen. De kerk is een sterk merk en we zijn schatplichtig aan Christus dat waar te maken. Ik hoor sommigen denken: merkdenken is commercieel, en daar moet de kerk niets mee willen. De kunst is juist een sterk merk uit te dragen zonder commercieel te worden. Dat kan door de kernwaarden gepassioneerd en persoonlijk over te brengen.
Dat kan bij uitstek via social media. Digitale presentie op Twitter, op Facebook of via een eigen blog draagt bij om het zout van de aarde te zijn. Het is de evangelische opdracht om de wereld in te trekken en zelf niet krachteloos te worden.
Het kan heel simpel. Bijvoorbeeld door kleine stukjes prijs te geven en mensen nieuwsgierig te maken, hen mee te nemen in het verhaal (storytelling). Door te delen wat je bezield (share), door interesse te tonen (liken) en door actief deel te nemen (reageer). En bovenal door serieus te luisteren als iemand enthousiast is over een kattenfoto, Candy Crush of de nieuwste Justin Bieber. Denk nou niet: het slaat nergens op, want het is een oprechte expressie, een mogelijkheid in contact te komen, tot interactie over te gaan. Of door cliffhangers te gebruiken.
We hoeven het wiel daarbij niet opnieuw uit te vinden. We hoeven zelfs niet naar Starbucks te kijken. De evangelist Lucas voldoet al. Want begint het net spannend te worden met een leeg graf, stopt Lucas met zijn verhaal. Hoofdstuk 24 is een cliffhanger pur sang die nu nog boeit en bindt. Of de apostel Paulus. De eerste blogger die nieuwe christenen ging poken, liken en retweeten. Dat is nog eens modern.