Het is 2049. De wereld is ineengestort en Californië is veranderd in een vervreemdend dystopie. Duister, mistige steden, gigantische vrouwenbeelden vol hologrammen. Een plek waar oorspronkelijke bewoners zijn gevlucht naar buitenaardse kolonies. Dat is de setting van ‘Blade Runner 2049’, de sequel na de premiere in 1982.
Zij die achterbleven leven in een naargeestige wereld. Eentje waar schepsels leven die kunstmatig zijn gecreëerd. Deze kopiemensen zijn bovendien geïmpregneerd met echte herinneringen door de begaafde memory maker Ana Stelline. De schepsels zijn modellen van de mens. Met verschillende versies bovendien zoals goede software betaamd. De wereld wordt gedomineerd door een bedrijf gespecialiseerd in kunstmatige intelligentie, met de als Jezus – of God? – uitziende leider Nijad Wallace.
De plot gaat over detective K. Hij is de ‘blade runner’. K. ontdekt onder een dode boom dat een vrouw (Rachael) is begraven de overleed bij de geboorte van haar kind. De vrouw lijkt op de gelijknamige Rachel, echtgenote van de bijbelse aartsvader Jacob. Ook zij stierf bij de geboorte van haar kind.
Dat kind moet vernietigd worden, want de geboorte van een kunstmatig kind kan verstrekkende gevolgen hebben voor de replicants. K. moet ook alle data laten verdwijnen. Ik geef geen spoiler. Maar die queeste weerbarstiger is en een ander uitkomst heeft, mag de filmkijkers zelf intens ervaren in een filmkunstig drama.
Een belangrijk thema van de film is voor mij de vergoddelijking van technologie met destructieve invloed op de werkelijkheid. Als technologie een zelfscheppend wezen wordt, wat is dan authenticiteit nog? Wat is persoonlijke vrijheid? Hoe ver kan nabootsing gaan? Is oneindig leven mogelijk als je iedereen kan upgraden naar een nieuwe versie?
Regisseur Denis Villeneuve laat veel mogelijkheden zien hoe emoties, intelligentie en gedrag kan worden gekopieerd naar technische schepsels. Hij zet dit naast beperkingen neer, zoals blijkt uit een scene waarin een Herodes-figuur kunstmatige kinderen uitbuit of de moeizame weg om te gaan met verschillende versies en upgrades van de replicanten en hologrammen om de liefde mee te bedrijven.
Blade Runner 2049 zet je aan het denken in een visueel adembenemende en duister epos. Vijf sterren.
(Recensie geschreven voor KDH, oktober 2017)